Entries by Miss. Blue Sky
Lief lijf, lijflief
Hoe lang zijn we nu al samen, jij en ik?
44 jaren lang bevechten we elkaar als een slecht gematched koppel.
Strijden om te winnen.
Een bewaarplaats van pijn.
Halfvol getankt met beton, wachten op meer, op beter.
Waar ideeën stromen, loop jij leeg.
Je wil niet dood.
Ik wil leven.
Maar ik ben op.
Mijn bloed schreeuwt om hulp.
Elke dag opnieuw ga ik met je in onderhandeling, onzichtbaar voor de buitenwereld.
Mijn wereld die niet groot genoeg kon zijn werd kleiner en kleiner tot alleen ik,..
Ik, daar nog was.
Ik bewoon jou.
ik ben uitgewoond.
Als een opholgeslagen paard sleur ik je als ballast achter me aan.
Dacht dat wilskracht alles kon overwinnen.
Het leven is niet maakbaar, meisje.
Onevenwichtig sluip ik over mijn pad.
Ogen die zien wat andere bedoelen.
Handen die grijpen maar niks meer voelen.
Voeten die staan om niet te vallen
Een lichaam om te begeren ligt werkeloos aan de kant.
On-evenwichtig.
Wat is het dat je wil? Jij lief, leep, lijf van mij.
Ik wacht…
De mazen van het net te groot om me op te vangen.
Ik wacht…
Jij hebt me lamgelegd.
Ik wacht…
Een ziel met zoveel willen in een huis dat me niet laat gaan.
Ik wacht…
Je hebt me iets geleerd.
Ik wacht…
Ik kan enkel nog luisteren naar het zacht kloppen van mijn hart.
Een adem die langs mijn lippen zucht.
Ik wacht…
Het echte verlangen, het wezenlijke zijn.
Ik wacht…
Ik ben thuisgekomen.
Ik wacht je op aan de achterkant van het leven.
Miss Blue Sky.
Eigenzijn
Ben het zat
Meer dan gehad
Tochtige gedachten
Versmachten
Verloren gelopen verwachten
Eigenwijs.
Opeens was het genoeg
Ik bleef zitten waar ik zat
Totaal ongehoord
Op de foute plek
Lekker in de weg
Eigenzinnig.
Niet meer van gelei
Aangepast aan het behang
Uit harmonie, valse nood
Zal ik zijn
Eigengereid.
Onbeweeglijk, onverstoord
Gestoord, blok aan het been
Versteend, vastberaden, stevig
Pain in the ass
Eigenbereid.
Zelf gewist
Bewust gespiegeld
Open luid gedachte
Eindelijk stil in mijn hoofd
Eigenzijn.
Niet gefit, uit de pas
Uitgelijnd, eigengelid
Meerzelf, grondige gepuurd
Ruisloos gerust
Eindelijk eigen.
Miss Blue Sky
Normaal betekend …
Het pompen van mijn hart is zo voorspelbaar dat ik er verdrietig van wordt.
Mijn ene been staat op de grond terwijl de andere geen stap vooruit wil zetten.
Ik kijk naar de dozen diepvriespizza.
‘Margherita?’ Ik knik; ja zo heet de pizza, de man kan lezen. Ik stap met Margherita de deur uit. Margherita is mijn ontbijt, technisch gezien dan.
Al die mooie woorden over lekker in balans zijn. Ik lig volkomen in balans op de bank.
De Margherita wil eruit. Mijn darmen duwen de deegbal met stevige tegenzin naar de achteruitgang.
Ik ren naar de wc, duw mijn onderbroek naar beneden en klap dubbel.
Een feest van gespetter en lucht. Opgelucht veeg ik het zweet op mijn voorhoofd weg met de achterkant van mijn hand. Enkel Margheritas opwarmen en ze op de zetel door mijn darmstelsel laten glijden lijkt me geen optie.
Je kunt alles de schuld geven. Dat je je regels hebt, dat het koud is, dat je eenzaam bent. Het ondraaglijke vervelen dat een voedingsbodem is voor creativiteit.
Kinderen moeten zich vervelen, dat is gezond, daar worden het creatieve mensen van.
Goed dan.
Ik zal me nog wat vervelen.
Dus gewoon verder leven en dan gaat het vanzelf voorbij. Een ontevreden hoofd dat als een verwend kind meer wil, nog veel meer.
Uiteindelijk wordt alles vervelend, zelfs avontuur.
Moeten, zorgt voor een apathisch wachten achter gesloten deuren.
Als ik nu gewoon hartstikke gek zou zijn. Maar echt knettergek en ergens in een of ander huis met nog meer knettergekke opgesloten zat.
Ik zou niet eens beseffen dat ik opgesloten zat want ik was gek. Heel de dag zou ik in mijn eigen wereld vertoeven waar het geweldig zijn is.
Ik zou lekker gek doen met de gekken en dat zou genoeg zijn.
Nu besef ik maar al te goed dat ik opgesloten zit tussen allemaal mensen die denken dat ze normaal zijn.
Te gek om los te lopen.
Blijven hangen in het niet willen. Een plek waar alles mogelijk is zolang het maar binnen het budget blijft. Je mag spelen zolang het past binnen het kader. Maar wat als de leegte zo vol voelt dat je uit elkaar lijkt te barsten.
Kunnen mensen je nog zien als je jezelf niet meer ziet? Te bewust van jezelf zodat schaamte je aankijkt in de spiegel.
Ik zoek een waarheid die verborgen zit in de grijstinten van het mens zijn.
Hoe kan zo,n raar kind uit normale ouders komen?
Of is het de normaligheid die haar verveeld?
Normaal betekend: voldoen aan de norm…zeggen ze.
Miss Blue Sky.
Schrijf ster
‘Waar ben jij zo lang geweest?’ Een meisje kijkt me met grote ogen aan.
‘Ik?’
Geschrokken draai ik me om, tegen wie heeft ze het?
‘Jij, waar ben jij geweest?’ Een klein vingertje wijst naar me, vastberaden.
‘Ik, Geweest. Waar ben ik geweest dan?’
Ik ken dat meisje. Mijn hoofd bladert als een razende door de archieven, afdeling kleine meisjes. Haar donkere ogen vlammen vuur, tanden op elkaar, beheerst maar woedend. ‘Jij hebt me gewoon achtergelaten, hier, alleen.’ Haar ogen worden vochtig.
‘Ik ben hier nog nooit geweest,’ voorzichtig zet ik een stap naar achteren.
‘Je kent me niet hé?’ Twee handjes zo samengebald dat ze wit zien.
Ik vind haar een beetje eng.
‘Jij ging weg omdat je mee wilde doen in de echte wereld,’ haar onderlip begint te trillen.
‘Alles veranderde toen je vertrok,’ even stokt haar adem.
Ze ziet dat ik het niet begrijp.
‘Kijk dan,’ twee handjes grijpen mijn gezicht. Ik moet me bukken om in haar ogen te kijken, haar blik zuigt zich vast aan die van mij.
Ik zie … o mijn god, ben ik dat? Geschrokken trek ik me los en struikel een stap naar achteren.
Sinds die dag pak ik mijn pen weer op. Het nachtblauw van mijn pen kleurt de wereld van het meisje. Haar laten leven, beleven, daar dient het blauw voor.
Schrijven jij? Ik leg mijn pen neer. ‘Jij bent toch geen schrijfster?’
Wanneer ben je een schrijfster, vraag ik me af. Want je moet iets zijn in de echte wereld, liefst iets waar veel oh’s en ah’s mee te scoren valt.
Ik moet niks meer zijn, dus wat heb ik te verliezen?
Terwijl het leven aan me voorbijraast zit ik op mijn keukenstoel en knabbel zacht op de achterkant van mijn pen. Waar gaan we vandaag eens naar toe.
Zacht hoor ik haar lachen, als het lege blad zich langzaam vult met blauwe letters.
Miss Blue Sky.