Herhalingslus

Ik vind een doos op zolder.
Grabbel door de geschiedenis van mijn leven.
Ik krijg mezelf maar niet geordend.

Gooi kleren weg, knip mijn haar.
Herinneringen worden geëvalueerd en verhuizen naar een kleiner doosje.
Meubels dansen door de woonkamer en blijven ergens anders staan.
Ik denk altijd dat het anders moet.
Eeuwig opzoek naar de beste versie van mezelf.

De euforie van de juiste compositie is altijd van korte duur.
Even berusting, het is goed zo.
Waarna het hele circus opnieuw begint als blijkt dat de rommelige binnenkant nog altijd chaos ademt.

En toch ben ik blij als ik mezelf terugvind vele jaren jonger.
Minder geschiedenis, meer dromen achter die bruine ogen.
De geschiedenis haalt je in, ook al gooi je alles weg waar je niet aan herinnert wil worden.
Het heeft zich vastgekoekt in synapsen die tijdens je dromen afstoffen wat niet herinnert mocht worden.
Oude foto’s met vriendinnen, brieven vol woorden die toen zo belangrijk en gemeend waren.
Nu zijn het slechts leugens want het hielt geen stand.

Een melodie loopt mijn oren binnen, zacht genadeloos herinnert.
Ik zie mezelf als kind, overstromend van goesting, een brok verwachtingen.
Gaat dat over? Of ga je dood als je niks meer te verwachten hebt?
Is dat de motor van het leven?
De dromen die je als een belofte toch laten doorlopen naar de volgende dag.

Soms denk ik dat ik alles al gezegd heb.
Elke nieuwe zin een herhaling van alles wat al is verteert.
Is dat wat een brein doet, cirkeltjes draaien als een goudvis in een kom?

Herhalingslus, een gespiegeld verlangen opwindend nieuw te zijn.

In de spiegel lacht de geschiedenis terug.
Bruine ogen, nog steeds dezelfde.
Al schuilen er verhalen achter, veel meer dan ik ooit had durven dromen.

Op een wip, in het midden, sta je in balans.
Stel dat ik 90 word dan ben ik nu in het midden en zou perfect in balans moeten zijn.
Ik heb eigenlijk nog steeds het gevoel aan het begin te staan.
Een ganzenbord waar je telkens teruggestuurd wordt naar start.

Opnieuw.

Miss. Blue Sky.