Soms sluit je een deur,
in de hoop dat andere open mogen gaan.
Ik sta te trappelen.
De deur staat op een kier.
Stiekem gluur ik naar binnen.
Ben ik hier mijn toekomst verloren?
De sleutel brand in mijn hand.
Zou ik het durven?
Zomaar de knop omdraaien.
Van richting veranderen.
Hoeveel kansen zitten er in mijn koffer?
Vele wegen leiden naar Rome.
Zeggen ze.
Miss.Blue Sky.
Er ligt een been op tafel,
twee paar handen in de kast.
Mijn hoofd ben ik vergeten,
tanden in een glas.
Ogen rollen onder de bank,
haren bouwen een nest.
Tenen zijn op zichzelf gaan lopen.
Binnenstebuiten gekeerd vel,
oren verloren.
Wat past er dan wel?
Miss.Blue Sky.
V.T.T
(verleden tegenwoordige tijd).
Geleden verleden.
Tegenwoordig in de tijd.
Verlangen verloren.
Ontdekken dat vergeten niet slijt.
Geleden leed.
Gesprongen tijd.
Verleden dat zo de toekomst in glijdt.
Het leven blijft maar kloppen.
Een verlangen verliezen.
Van een lichaam dat slijt.
Het stormt nooit geweende tranen.
Zoet smaakt bitter en toch…
Lach ik mezelf naar de verdoemenis.
Miss. Blue Sky.
In één seconde zie ik het gezicht.
Ik zag je.
Maar wilde het niet voelen.
Een verhaal dat zich opdrinkt,
waar ik niet wil slikken.
Het moest verzuipen.
Vernis bedekt versleten lagen.
Tijd schuurt verhalen bloot.
Waar niemand nog keek,
kijk ik achterom.
Het licht moest uit.
Onder het stof,
lag het gevangen.
Zonder toestemming.
Als de glorie een dunne lijn is,
ben ik schuldig
Schaamte staat naast mij in de rij.
Mijn lichaam speelt in het licht.
Ik lig in het donker.
Van de wereld.
Opgelost in de lucht.
De poortwachter van het zien,
kneep haar ogen toe.
Waar de storm de blaadjes van mijn takken rukt,
blijven de wortels gehoorzaam in de grond.
Wegwaaien zit er niet in.
Hoe vlucht je dan?
De put is niet diep genoeg.
Miss.Blue Sky.
Soms heeft mijn mond geen woorden.
Blijven letters sprakeloos liggen op mijn tong.
Losse klanken die op zichzelf niks betekenen.
Verhalen hinderen de werkelijkheid.
Miss. Blue Sky.
Op een morgen, klopt de dag aan mijn deur.
Zonder te vragen stroomt ze zo over de drempel.
Wordt het geen hoogtijd, om moedig het tij te keren?
Sprak de dag op hoge toon.
Ik zou wel willen maar ik pas niet meer in mijn leven.
Als een personage ben ik eruit geschreven.
Angst spartelt aan mijn voeten.
Spoedig wordt alles te krap.
Barst ik, om op te lossen in het heelal.
Stukjes leven vliegen lichtjaren lang.
Opnieuw moed te vergaren.
Voor die ene dag.
Gisteren klopte de dag aan mijn deur.
Ik zei, nee vandaag wil ik geen gezeur.
Moedig stapte ik over de drempel.
Schudde de angst van me af.
Nam mijn pen, en schreef mijn verhaal eindelijk af.
Miss blue sky.
Vandaag ben ik een lijn.
Strak en zelfzeker kruip ik over het papier.
Slechts een halve millimeter dik,
sta ik scherp in de leegte.
Geef betekenis,
enkel door daar te staan.
Eerst was ik daar nog niet.
Zat ik te wachten in een vulling op mijn moment.
Tot een hand de pen nam,
ergens ver weg, onderin een tas.
Wat onzeker kroop ik naar beneden.
Een blanco leegte dat me met open armen opwachtte.
Onuitwisbaar,
blinkend zwart,
Rol ik over het papier.
Ik neem de ruimte,
vul het blad met mijn zwart.
Klopt de lijn niet met wat je bedoelde,
dan verdwijnt het papier in de prullenmand.
Maar de lijn is de lijn.
Voor altijd.
Langzaam zal het papier vergaan,
samen met de andere vergeten papieren.
Maar een lijn blijft een lijn.
Miss. Blue Sky.