Op

Het ventiel is er weer uitgetrokken.
De rek is eruit.
Vel dat als een vacuüm getrokken verpakking rond mijn ik zit.
De pijn verraadt het beest dat los is.
Het mormel knaagt aan mijn botten,
likt aan mijn hart.
Ogen die de wereld enkel blur aanschouwen.
Leeggelopen moed.
Mijn hoofd zoemt als een testbeeld.
Een sluipend gif dooft het licht.
Niet gaan liggen.

Ook ik zal in de lente ontknoppen,
als een rups uit mijn versleten pak kruipen.
De grijze lucht wordt helder.
Mijn gezicht in de wind,
blaast al het stof uit mijn gedachten.
Nog een paar weken,
en de kleur komt terug.
De tijd stopt het slopen.

Mijn geduld is op.

Miss. Blue sky