Redeloos ongerust
Weigerachtig hoofd
Stel je niet aan
Tijdens donkere uren
Spelen voors en tegens een spelletje ping pong
Enkel verloren,
uren slaap
Mijn buik spreekt een taal dat mijn hoofd niet wil horen
En toch, toch ga ik ongehoorzaam zijn aan de reden
Mijn buik zegt NEE
Ik voel hoe ik lichter door de straten huppel.
Miss. Blue Sky
In de schaduw was ze veilig.
Dacht ze.
Eeuwig balanceren op de rand van zichtbaar zijn.
Wegduiken om maar niet gezien te worden.
Aftastend schurend langs ruwe muren.
Plots gaat het licht aan.
Geen idee wie de lichtknop heeft gevonden.
Ze knippert met haar ogen, onwennig, een beetje schuw.
Als een grafische lijn in een landschap.
Ogen die kijken.
Monden die lachen.
Woorden die gehoord worden.
Wat beduusd, overdonderd staart ze naar haar schoenen.
Is dit echt?
Durft ze wel uit de schaduw treden.
Op haar plek te gaan staan.
Het licht te omarmen.
Voldaan van het lichtbad kruipt ze terug in de schaduw.
Overdosis geluk.
Een beperkte wereld die opengaat.
Waar de angst langzaam wegebt.
Al haar kleuren te laten zien, zonder de zelfcensuur.
Zijn wie je bent.
Het is doodeng maar o zo spannend.
Miss. Blue Sky.
Een blauwe dag, dat was het vandaag.
Van dat afgewassen blauw, of eerder vuilblauw, blauwgrijs vaalblauw.
De zee die naadloos overgaat in de lucht.
Hier en daar een schakering donkerder of lichter.
Ik houd van de onheilspellende kleur blauw van vandaag.
Ofwel voorspeld het donker en bliksem, een gigantische ontlading van ingehouden spanning.
Of er gebeurd niks en blijf je wachten vol verwachting op wat dus niet komen gaat.
Het genadeloos leeglopen van blauw.
Het geen vuiltje aan de lucht blauw, maar ik barst zodadelijk volledig uit mijn kram blauw.
Een ingehouden belofte van een theatraal ontladen met veel vertoon en tranen.
En dat alles zonder pathetisch te zijn, want het is de natuur.
Zacht en vredig blauw met een tintje onheilspellend erbij.
Miss. Blue Sky.
Als ik, ik ben.
Wie ben jij dan?
Een gezicht weerspiegeld in het kabbelen van het water.
Een zuchtje wind.
Het gezicht vervormt, glijd uit elkaar.
Plots is het jaren ouder.
In steeds grotere kringen verspreid over het water.
Straks bereikt het gezicht de overkant.
Terwijl ik nog steeds op de steiger zit.
Miss. Blue Sky.
Ik lummel wat rond in mijn hoofd.
Dwaal wat tussen gedachtes.
Herinneringen worden afgestoft.
Vergeten wat toch niet mocht geweten.
Een frisse wind waait , ik houd mijn hoofd wat scheef.
Wat het ene oor inging mag het andere verlaten.
Onverteerde gedachtes spoelen zo uit mijn oren.
Volgelopen met zinloos weten.
Ik weet niet wat ik zoek.
Wat ik stiekem hoop te vinden.
Volgestouwd met onzinnigheden.
Een geconstipeerde ziel.
Weggedoken in mezelf zoeken naar de vertaling.
Zien zonder het te kunnen bevatten.
Ik donder mezelf naar buiten.
Grote schoonmaak.
Is dat wat ze vakantie noemen?
Miss Blue Sky.
Het is heet.
Kolkende kokende gedachte.
Beetgaar in het gras.
Gemarineerd in rosé.
Sudder ik door de dag.
Miss Blue Sky.
Even niet, nee.
Laten het gerust.
Overtoeren, vastgelopen.
Overloop kapot.
Even niet, nee.
Vandaag is het zwart.
Geen moetjes.
Ook geen magjes.
Even niet, nee.
Ze slaat een ronde over.
Wegens overstromingsgevaar.
Buiten werking.
Even niet, nee.
De wereld blijft toch wel draaien.
Enkel kijken.
Vanaf een afstand.
En besluiten.
Dat het niet meer werkt.
Even
Doet
Ze
Niet
Meer
Mee
Tot morgen!
Miss Blue Sky.
De dag laat haar niet los.
Een hoofd dat maar blijft gaan.
Gedachtes, angsten, wensen struikelen over elkaar.
Overvraagd tikt de nacht door haar vermoeide lichaam.
Mag het licht uit alsjebliefd.
De maan is vol, naar het schijnt huilen de wolven dan.
Ze jankt en kijkt naar de maan.
Zinloze toertjes over betreden paden, steeds weer dezelfde vragen.
Niet wetende dat er geen antwoord volgen zal.
Laat het gaan, zucht haar hart.
Woelend tussen lakens van stroop.
Haar bed, een burcht dat de adem beneemt.
Telkens als ze ontsnappen wil, tast ze met vingers langs de muren.
Wachten op stilte.
Alle vragen zijn buiten.
Ze voelt hoe ze langzaam uit elkaar valt.
Enkel de ontluikende dag als getuige.
Miss. Blue Sky.
Wil ik wat ik wil
Denken gedachte de dromen
Kraken botten bij zoveel gewicht
Een hoofd vol geschreeuw
Roestig schraapt het gevoel
Meegezogen door het leven
De dag, strakgespannen rond mijn middel
Opstandig, jong en roekeloos
Niks te maren
Het doel verloren
Elke dag is een leugen
Ik los op in overbodige details
Vegeten wat ik moest weten
Altijd productief?
Miss. Blue Sky.